Wskaźnik Pearla

Efektywność danej metody zależy od chwili różnych czynników, w tym dyscypliny partnerów dodatkowo jakości stosowanych środków, ergo podobnie istnieją rozbieżności koło podawaniu wskaźnika Pearla. Podaje się efektywność gwoli właściwego stosowania, jak na przykład a na rzecz nieścisłego stosowania metody.

Ideał wskaźnika jest wynikiem badań empirycznych a zależy od chwili populacji, w której są one przeprowadzane. Jest owo kolejną przyczyną tego, iż ta sama badania być może w różnych badaniach być w użyciu różne wartości wskaźnika.

Krytyka

Również gdy wszystkie miary skuteczności metod antykoncepcyjnych, dzielnik Pearla jest wyliczany na podstawie obserwacji próbki populacji. Dlatego metoda różnych populacji, używając tych samych środków antykoncepcyjnych, mogą oprowadzać aż do uzyskania różnych wartości wskaźnika. Poza tym działanie na liczba wskaźnika Pearla mają: cywilizacja, demografia a maniera nauczania techniki antykoncepcyjnej .

W 1966 r. pojawiły się pierwsze danie postulaty odejścia od chwili używania wskaźnika Pearla.

Medal za Odwagę (ZSRR)

Odznaczenie "W ciągu odwagę" został ustanowiony dekretem spośród 17 października 1938 Organ wykonawczy Rady Najwyższej ZSRR, obopólnie zatwierdzono nakaz dodatkowo deskrypcja odznaki, następnie wprowadzono niewielkie zmiany w regulaminie a opisie odznaki.

Ufundowanie medalu wiąże się spośród walkami Armii Czerwonej spośród wojskami japońskimi w 1938 w rejonie jeziora Chasan, dokąd wojska radzieckie rozbiły oddziały japońskie dodatkowo zmusiły je aż do wycofania spośród kraina ZSRR.

Zasady nadawania

Medalem "Za odwagę" nagradzani byli żołnierze Armii Radzieckiej, Floty Wojennej, wojsk ochrony pogranicza, wojsk wewnętrznych oraz inni obywatele radzieccy. Medalem mogły być również nagradzane osoby nie będące obywatelami ZSRR.

Medal "Za odwagę" został ustanowiony dla nagradzania za „osobiste męstwo i odwagę okazane przy obronie socjalistycznej ojczyzny i wypełnianiu żołnierskiego obowiązku”.

Zgodnie z regulaminem medalem nagradza się za osobiste męstwo i odwagę wykaza

• w walkach z wrogami socjalistycznej Ojczyzny
• przy obronie granicy państwowej ZSRR
• przy wypełnianiu żołnierskiego obowiązku w sytuacjach zagrożenia życia.

Do czerwca 1941 Medalem "Za odwagę" wyróżniono około 26 tys. osób. W okresie II wojny światowej nadano ponad 4 miliony medali, a do 1983 ok. 4,5 miliona.

Opis odznaki

Odznakę medalu stanowi wykonany ze srebra krążek o średnicy 37 mm, na którego awersie znajdują się:

• w górnej części – wyobrażenie trzech lecących samolotów
• w środkowej części – emaliowany na czerwono napis За Отвагу (pol. „Za Odwagę”), a poniżej czołg
• w dolnej części – emaliowany na czerwono napis СССР (pol. „ZSRR”).

Odwrotna strona medalu (rewers) jest gładka z kolejnym numerem.

Medal był noszony na metalowej pięciokątnej baretce obciągniętej wstążką koloru szarego z dwoma niebieskimi wąskimi paskami po bokach. Do czerwca 1943 medal był noszony na niewielkiej prostokątnej baretce obciągniętej czerwoną wstążką, podobnie jak medal Złotej Gwiazdy.

Tybinga

Gród leży ok. 45 km na godzina dwunasta od chwili Stuttgartu. Liczy 88 358 mieszkańców (31 grudnia 2010), z czego ok. 22 tys. stanowią studenci.

W Tybindze znajduje się stacja kolejowa Tübingen Hauptbahnhof.

Historia

Początki

Pierwsze ślady osadnictwa na terenie dzisiejszej Tybingi datuje się na VIII–IV wiek p.n.e. Ok. 400 r. n.e. w rejonie tym zaczęli osiedlać się Alamanowie. To właśnie z tego okresu pochodzi nazwa miasta.

Pierwsza wzmianka o istnieniu Tybingi pojawiła się w 1078 w Kronice Trewirskiej (Gesta Treverorum). Była tam mowa o castrum twingia, czyli o zamku książąt tybingeńskich. Podczas konfliktu książąt z królem Henrykiem IV zamek został oblężony przez wojska królewskie.

XII-XIV w.

Książęta tybingeńscy, którzy w XII w. przyjęli tytuł hrabiów palatynów, przekształcili osadę w miasto. Pierwsza wzmianka o kupcach z Tybingi pochodzi z 1191, natomiast Tybingę po raz pierwszy wzmiankowano jako miasto (civitas) w 1231. W XIII wieku zbudowano mur otaczający miasto. W 1262 do Tybingi przybyli augustianie, którzy założyli nad Neckarem pierwszy klasztor. Dziesięć lat później w ich ślady poszli franciszkanie.

Znaczenie Tybingi jako miasta hrabiów palatynów podkreślała rozpoczęta w 1185 produkcja monet w mieście, którą przypomina nazwa jednej z ważniejszych ulic Starówki – Münzgasse (pol. Zaułek Monetarny). Miejska waluta pfennig, jak również tutejsze miary i wagi, były powszechnie akceptowane i stosowane w całym regionie.

W 1280 w Tybindze wybuchł pożar, w wyniku którego dolna część miasta została zniszczona.

Wystawny tryb życia doprowadzał hrabiów palatynów do coraz większego zubożenia, na skutek którego Tybinga została w końcu odsprzedana i od 1342 znajdowała się w posiadaniu hrabiów wirtemberskich.

XV w.

Przełomowym momentem w życiu miasta był koniec XV wieku, związany z panowaniem hrabiego wirtemberskiego Eberharda V. W 1477 założył on w Tybindze uniwersytet i to pomimo tego, że miasto liczyło wtedy zaledwie 3 tys. mieszkańców, a na południu Niemiec działało już wtedy kilka uczelni wyższych (m.in. w Heidelbergu, Fryburgu czy Ingolstadt). Funkcjonowanie uniwersytetu było możliwe dzięki przeniesieniu do Tybingi Zakonu Kanoników św. Marcina z Sindelfingen. To właśnie kanonicy wspierali finansowo nowo powstałą uczelnię i byli jej pierwszymi wykładowcami.

Przybycie do miasta kanoników było również przyczyną podniesienia tybingeńskiego kościoła parafialnego św. Jerzego St. Georg (odbudowywanego w latach 1470–1529) do rangi kolegiaty, którą zachowuje do dzisiejszego dnia.

Kiedy zaś za panowania Eberharda V Wirtembergię podniesiono do rangi księstwa, Tybinga w 1495 stała się drugą stolicą i siedzibą rezydencji książęcej.

XVI w.

Powstanie okolicznych chłopów w 1514 wymusiło na Ulryku Wirtemberskim, kolejnym księciu, przyznanie im pewnych praw. Zawarty wówczas "traktat z Tybingi" ograniczył władzę książęcą i przyznał mieszczanom prawo wyborcze.

W latach 1519–20 Tybinga znajdowała się pod okupacją austriacką, a książę Ulryk musiał opuścić miasto i udać się na banicję. Gdy w 1534 księciu udało się ponownie odzyskać władzę nad Tybingą, postanowił wprowadzić w mieście nowe, protestanckie porządki. Klasztory augustianów i franciszkanów zostały rozwiązane, a na ich miejsce powołano do życia seminarium i szkołę protestancką. Również na uniwersytecie zaczęto nauczać w duchu reformacji.

XVII-XVIII w.

Rozwój Tybingi i jej uniwersytetu został zahamowany na skutek wojny trzydziestoletniej. W ostatnim okresie tego krwawego konfliktu Tybinga była przez 12 lat (1636–1648) okupowana przez wojska szwedzkie, austriackie i francuskie.

Dopiero wraz z końcem XVIII wieku położenie miasta zaczęło się stopniowo poprawiać.

XIX w.

W XIX w. Wirtembergia uzyskała rangę królestwa, w wyniku czego Tybinga prosperowała coraz lepiej, stając się wkrótce jednym z głównych ośrodków nauki w Niemczech.

Na uniwersytecie utworzono nowe wydziały: teologii katolickiej i nauk rządowych (obydwa w 1817) oraz nauk przyrodniczych (1863), który był pierwszym takim wydziałem na terenie Niemiec. W 1845 oddano do użytku budynek Nowej Auli (Neue Aula), dająć podwaliny pod budowę przyszłej dzielnicy uniwersyteckiej na północnym przedmieściu Wilhelmvorstadt.

Wśród adeptów Uniwersytetu w Tybindze byli w tym czasie m.in. Johannes Kepler, Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Friedrich Wilhelm Joseph Schelling czy Eduard Mörike. Miasto zyskało też dzięki zainteresowaniu pisarzy i poetów, którzy tu studiowali i tworzyli (m.in. Friedrich Hölderlin, Ludwig Uhland, Wilhelm Hauff i Gustav Schwab).

W 1861 Tybinga uzyskała połączenie kolejowe, a od 1875 była miastem garnizonowym, w którym zaczęto budować baraki wojskowe. Ponieważ miasto rozwijało się w szybkim tempie, do końca XIX wieku zburzono mury i bramy prowadzące do Starego Miasta, gdyż nie spełniały one już swojej pierwotnej funkcji.

XX w.

W 1904 po raz pierwszy dopuszczono kobiety do pobierania nauk na uniwersytecie. Miasto powiększyło swój obszar w 1934, kiedy przyłączono do niego ówczesne podmiejskie wioski Lustnau i Derendingen.

Miasto prawie w ogóle nie ucierpiało w czasie II wojny światowej. W latach 1947–1952, jeszcze przed utworzeniem kraju związkowego Badenia-Wirtembergia, Tybinga była stolicą kraju związkowego Wirtembergia-Hohenzollern. W latach 50. XX w. rozszerzono dzielnicę uniwersytecką na północ od historycznego centrum. W latach 70. na płaskowyżu Morgenstelle (ok. 3 km na północny zachód od centrum) powstała nowa dzielnica uniwersytecka dla nauk matematyczno-przyrodniczych, a także Nowy Ogród Botaniczny. W bezpośrednim sąsiedztwie na Schnarrenbergu na przestrzeni lat (począwszy od lat 50.) powstało wielkie centrum medyczne.

W 1971 rozpoczęła się renowacja obiektów zabytkowych na terenie Starego Miasta. W tym samym roku w granice Tybingi przyłączono okoliczne wios

Od 1945 do 1991 Tybinga była miastem garnizonowym wojsk francuskich. Stacjonowały one w dwóch rozległych koszarach na południu miasta. Okoliczne domy zajmowali oficerowie. Po opuszczeniu tych terenów (ok. 60 ha) przystąpiono od razu do ich zagospodarowania pod budownictwo mieszkaniowe. Świetnie rozplanowane Osiedle Francuskie (Französisches Viertel), powstałe w miejscu koszarów Hindenburga (Hindenburg-Kaserne), wyróżnione Niemiecką Nagrodą Urbanistyczną za rok 2001, oraz osiedle Loretto (Loretto-Areal) w miejscu koszarów Loretto stały się powodem do chluby dla władz miasta. Koncepcja urbanistyczna polegała na wyremontowaniu i zachowaniu istniejącej zabudowy i zagęszczenia jej nowymi budynkami. Zadbano przy tym, aby w każdym budynku prócz mieszkań znajdowały się także inne obiekty jak biura, gabinety lekarskie, restauracje, sklepy, przedszkola itp. Ruch kołowy w tych osiedlach jest bardzo ograniczony, miejsca parkingowe znajdują się prawie wyłącznie w garażach piętrowych.

Zabytki

• zamek Hohentübingen
• Kolegiata św. Jerzego (Stiftskirche St. Georg)
• ratusz
• fontanna Neptuna (Neptunbrunnen)
• dom Cotty
• Stara Aula (Alte Aula)
• Nowa Aula (Neue Aula)
• wieża Hölderlina
• Seminarium Ewangelickie
• bursa
• seminarium im. króla Wilhelma (Wilhelmsstift)
• Muzeum Miejskie w zabytkowym spichlerzu (Stadtmuseum im Kornhaus)
• kościół św. Jakuba (Jakobuskirche)
• kościół św. Jana (Johanneskirche)
• dom zakonnic
• Stary Ogród Botaniczny (Alter Botanischer Garten)
• klasztor i zamek Bebenhausen

Ciekawostki

We wrześniu 1797 Tybingę odwiedził Johann Wolfgang von Goethe, który złożył wizytę u swojego wydawcy Johanna Friedricha Cotty po drodze do Szwajcarii. Na jego zabytkowym domu Cottahaus do dziś wisi tablica Hier wohnte Goethe ("Tu mieszkał Goethe"), ale w pobliżu znajduje się kolejny napis Hier kotzte Goethe ("Tu porzygał się Goethe"). Zabawny napis nawiązuje nie tyle do samego aktu wymiotowania, co jest metaforą niepochlebnych uwag, które niemiecki poeta zapisał podczas swojego pobytu w Tybindze.

Osoby urodzone w Tybindze

• Johann Valentin Andreae (1586-1654) – teolog i pisarz
• Philipp Apian (1531-1589) – matematyk i kartograf
• Ernst Bloch (1885-1977) – filozof
• Johann Friedrich Cotta (1764-1832) – wydawca, przemysłowiec i polityk
• Eberhard V Wirtemberski (1445-1496) – hrabia, a następnie książę wirtemberski
• Max Eifert (1808-1888) – pisarz
• Philipp Nicodemus Frischlin (1547-1590) – pisarz
• Leonhart Fuchs (1501-1566) – lekarz i botanik
• Wilhelm Hauff (1802-1827) – pisarz
• Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) – filozof
• Georg Herwegh (1817-1875) – pisarz
• Hermann Hesse (1877-1962) – pisarz-noblista
• Friedrich Hölderlin (1770-1843) – poeta
• Karol Eugeniusz Wirtemberski (1728-1793) – książę wirtemberski
• Johannes Kepler (1571-1630) – astronom i matematyk
• Justinus Kerner (1786-1862) – poeta i lekarz
• Hermann Kurz (1813-1873) – pisarz i publicysta
• Isolde Kurz (1853-1944) – pisarka
• Michael Maestlin (1550-1631) – astronom
• Eduard Mörike (1804-1875) – poeta
• Christiane Nüsslein-Volhard (1942-) – biolog, noblistka
• Johannes Reuchlin (1455-1522) – hebraista
• Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (1775-1854) – filozof
• Wilhelm Schickard (1592-1635) – matematyk i wynalazca maszyny liczącej
• Gustav Schwab (1792-1850) – pisarz
• Friedrich Silcher (1789-1860) – kompozytor
• Paul Sinner (1838-1925) – fotograf
• Johann von Staupitz (1460-1524) – teolog, duchowy mentor Marcina Lutra
• David Friedrich Strauss (1808-1874) – teolog i pisarz
• Ludwig Uhland (1787-1862) – poeta, literaturoznawca i polityk
• Ulryk Wirtemberski (1487-1550) – książę wirtemberski
• Ottilie Wildermuth (1817-1877) – pisarka
• Wilhelm II Wirtemberski (1848-1921) – król Wirtembergii
• Mathilde Weber (1829-1901) – działaczka kobieca

Współpraca

Miejscowości partnersk

• Aigle, Szwajcaria
• Aix-en-Provence, Francja
• Ann Arbor, Stany Zjednoczone
• Durham, Wielka Brytania
• Iklad, Węgry (kontakty utrzymuje dzielnica Unterjesingen)
• Kilchberg, Szwajcaria (kontakty utrzymuje dzielnica Kilchberg)
• Kingersheim, Francja (kontakty utrzymuje dzielnica Hirschau)
• Monthey, Szwajcaria
• Moshi, Tanzania
• Perugia, Włochy
• Pietrozawodsk, Rosja
• Villa El Salvador – dzielnica Limy, Peru

Kyūdō

Intencja kyūdō

W czystej formie kyūdō jest praktykowane jak sztuka a jak centrum rozwoju moralnego a duchowego. Wielu łuczników uprawia kyūdō jak sport, jak decydujący obiekt stawiając celność. Najwyższym ideałem kyūdō jest "seisha seichu" – "właściwe prowadzenie ognia owo właściwe trafianie".

Ekwipunek

Yumi (japoński łuk) jest wyjątkowo długi (powyżej dwóch metrów), przewyższając wysokość łucznika (kyūdōka). Yumi produkowane są tradycyjnie z bambusa, drewna i skóry, przy użyciu metod, które nie zmieniły się od wieków, jednak niektórzy łucznicy (szczególnie nowicjusze) używają łuków zrobionych z syntetyków, np.: z laminowanego drewna okrytego włóknem szklanym lub węglowym. Nawet zaawansowani kyūdōcy mogą posiadać yumi i ya (strzały) nie wykonane z bambusa z powodu jego wrażliwości na skrajne warunki klimatyczne.

Drzewce ya tradycyjnie również są bambusowe, z lotkami z piór orła lub jastrzębia. Większość drzewców obecnie także wytwarza się z bambusa (niektórzy łucznicy używają jednak aluminiowych lub z włókna węglowego), lotki natomiast wytwarzane są z piór indyków lub łabędzi. Każde ya ma płeć (męskie ya nazywane są haya; damskie – otoya); robione są z piór wziętych z różnych stron ptaka. Wystrzelone haya obraca się zgodnie z ruchem wskazówek zegara, podczas gdy otoya obraca się przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. Kyūdōcy strzelają zwykle dwa razy w ciągu rundy, haya używa się jako pierwszej strzały.

Łucznicy zakładają na prawą rękę rękawicę zwaną yugake. Yugake zazwyczaj produkuje się ze skóry jelenia. Kciuk rękawicy ma bruzdę, której używa się do naciągania cięciwy (tsuru).

Kyūdōka zazwyczaj rozpoczyna trening strzelając do słomianego celu (makiwara) z bardzo małej odległości (około dwóch metrów lub na odległość napiętego yumi trzymanego poziomo względem środka ciała). Ponieważ cel jest tak blisko i strzał raczej nie będzie chybiony, łucznik może skoncentrować się bardziej na poprawieniu techniki niż na tym, gdzie poleci strzała. Po rozgrzewce łucznik przechodzi do strzelania na większą odległość, strzelając do celu zwanego mato. Rozmiar mato i dystans są różne, ale większość mato mierzy zwykle 36 centymetrów (lub 12 sun – tradycyjna japońska jednostka miary, 1 sun = około 3,03 cm) średnicy (wartość ta reprezentuje typową szerokość klatki piersiowej japońskiego mężczyzny), a strzela się z odległości 28 metrów.

Technika

Łuk trzymany jest w lewej ręce, cięciwę napina się prawą ręką.

W przeciwieństwie do zachodnich łuczników (którzy napinają łuk nie dalej niż do kości policzkowej) kyūdōcy napinają łuk tak, że dłoń z cięciwą znajduje się za uchem. Jeżeli zrobi się to niewłaściwie podczas zwalniania strzały cięciwa może uderzyć łucznika w ucho lub twarz.

Zaraz po strzale łuk (w rękach wprawnego łucznika) obraca się w dłoni tak, że cięciwa zatrzymuje się przed zewnętrzną częścią przedramienia lewej ręki łucznika. Czynność ta (yugaeri) jest kombinacją techniki i naturalnego zachowania łuku i jest charakterystyczna tylko dla kyūdō.

Główne tradycje

• Chozen-ji
• Heki Ryu Chikurin-ha
• Heki Ryu Insai-ha
• Heki Ryu Sekka-ha
• Honda Ryu
• Ogasawara Ryu

Otwock

Aż do 1916 roku tereny obecnego Otwocka po części należały aż do gminy wiejskiej Otwock (od chwili 1917 r. przemianowanej na gminę Karczew).

Położenie

Podług danych spośród roku 2002 Otwock ma niwa 47,33 km², w t

• użytki rol
• użytki leś

Gród stanowi 7,69% powierzchni powiatu.

Sąsiednie gmi

Nazwa

Imię obecnego miasta Otwocka nawiązuje bez ogródek aż do dawnej, centralnej siedziby dóbr otwockich, którą był ościenny Otwock Wielki. Sprzyjało temu wydzielenie w XIX i XX w. terenów obecnego miasta Otwocka z tychże dóbr i potoczne określanie tej ziemi, jako „fragmentu dóbr Otwock”. W XV-wiecznych zapiskach dotyczących Otwocka Wielkiego, nazwa wsi pojawia się kilkukrotnie zapisana ja

Historia

Otwock jako miejscowość sanatoryjno-uzdrowiskowa zaistniał dzięki budowie Kolei Nadwiślańskiej pod koniec XIX w – Otwock Sanatoryjny. Jednym z prekursorów działalności wypoczynkowej był malarz i rysownik Michał Elwiro Andriolli, który w roku 1880 zamieszkał na północ od Karczewa w folwarku Anielin zakupionym od Zygmunta Kurtza, byłego właściciela majątku Otwock Wielki. Status uzdrowiska nadała całemu regionowi działalność karczewskiego lekarza dra Józefa Mariana Geislera, który jako pierwszy otworzył gabinet w Otwocku – najpierw tylko w czasie sezonu, później zaś przeniósł się tu na stałe, gdzie do dziś dnia przy ulicy Dr. J. Geislera można oglądać pozostałości jego domu. W 1893 r. utworzył pierwsze w Polsce stałe sanatorium nizinne chorób płuc.

Otwock, a konkretniej zlokalizowany w nim Zakład dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Żydów „Zofiówka”, był jednym z 24 miejsc, gdzie rozpoczęto hitlerowską akcję T4 mającą na celu eksterminację niepełnosprawnej psychicznie ludności, a będącą wstępem do uruchomienia eksterminacji na szeroką skalę (Holocaust). W sierpniu 1942 zamordowano tam 110 niepełnosprawnych umysłowo narodowości żydowskiej.

Prawa miejskie od 1916 roku, siedziba władz powiatu, w mieście wiele willi w stylu świdermajer, zaprojektowanym przez Michała Elwiro Andriollego, przed II wojną światową uzdrowisko, gdzie przebywali m.in. Józef Piłsudski oraz Władysław Reymont – gdzie pisał „Chłopów”.

W 1924 r. Otwock został uznany za uzdrowisko posiadające charakter użyteczności publicznejRozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 grudnia 1923 r. ()..

W 1936 roku, jako pierwszy w Polsce, został zelektryfikowany odcinek linii kolejowej do Warszawy. Po wojnie zlikwidowano zbudowaną na początku XX wieku kolejkę wąskotorową z Jabłonny przez Warszawę do Karczewa.

W czasie II wojny światowej okupanci niemieccy utworzyli getto. Zostało ono zlikwidowane 19 sierpnia 1942 roku, kiedy to otwoccy Żydzi zostali wywiezieni, a następnie wymordowani w obozie zagłady w Treblince. W czasie wojny liczba mieszkańców spadła z 20 tys. do 12 tys. Polacy często pomagali Żydom otwockim ukrywać się. Na listach instytutu Yad Vashem znajduje się wielu mieszkańców Otwocka. Rekordowo dużo w porównaniu do innych miast.

W 1958 roku uruchomiono w dzielnicy Otwocka, Świerku, pierwszy w Polsce reaktor jądrowy „EWA”, później drugi „Maria”.

W 1967 r. miasto utraciło status uzdrowiska.

Po reformie administracyjnej zlikwidowano powiat, który przywrócono w 1999 roku. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa warszawskiego

Dzielnice Otwocka

Miasto Otwock nie jest oficjalnie podzielone na dzielnice, lecz obowiązują nazwy zwyczajowe (14.02.2008).:

• Jabłonna
• Kresy
• Mlądz
• Soplicowo
• Śródborów
• Śródmieście
• Świder Wschodni
• Świder Zachodni
• Świdry Wielkie
• Świerk
• Teklin
• Wólka Mlądzka
• Ługi

TERYT podaje następujące integralne części miejscowości wszystkie o statusie „części miasta”: Anielin, Bojarów, Jabłonna, Jabłonna-Górki, Kresy Nadbrzeskie, Ługi, Mlądz, Natalin, Soplicowo, Śródborów, Świder, Świdry Wielkie, Świerk, Teklin, Tolin, Wólka Mlądzka, Zamlądz.

Klimat

Demografia

Zabytki

• Ratusz z końca lat 20-tych XX w. (przebudowana willa z XIX wieku), ul. Armii Krajowej 5
• Kościół św. Wincentego à Paulo, ul. Kopernika 1
• Obserwatorium magnetyzmu ziemskiego, ul. Brzozowa 2
• Obraz Matki Boskiej Swojczowskiej
• Willa „Albinów”, ul. Lelewela 3
• Willa „Kolonia Jadzin”, ul. Kochanowskiego 6/7/8
• Willa, ul. Bagatela 24
• Willa "Julia", ul. Warszawska 23
• Dworzec Kolejki Wąskotorowej z lat 1914 r., ul. Wawerska 9
• Sąd (dawna Willa Racówka), ul. Czaplickiego 7
• Dom ul. Zamenhofa 4
• Dom, ul. Poniatowskiego 11
• Kasyno z lat 30. XX w. (planowano wtedy uruchomienie tu kasyna gry, ale ostatecznie w Polsce 1918-1939 tego typu hazard nie został zalegalizowany; w tym budynku była restauracja, obecnie szkoła średnia).
• cmentarz żydowski w Otwocku

• schron niemiecki z 1940 r.
• dom mieszkalny z 1924, róg ul. Zielnej i ul. Wyzwolenia
• dawny szpital przeciwgruźliczy

Wspólnoty wyznaniowe

• Kościół Rzymskokatolicki, dekanat otwocki i dekanat Otwock-Kresy:

• Otwock – parafia pw. św. Wincentego á Paulo (1911);
• Otwock – parafia księży Pallotynów pw. Zesłania Ducha Świętego (1989)
• Otwock – parafia bł. Ignacego Kłopotowskiego (2005);
• Otwock Świder Zachodni – parafia pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus (1950);
• Otwock Kresy – parafia pw. Matki Bożej Królowej Polski (1978);
• Otwock Śródborów – parafia pw. Niepokalanego Serca Maryi (1983);
• Otwock Świder Wschodni – parafia pw. Matki Boskiej Częstochowskiej (1985);
• Otwock Wólka Mlądzka – parafia pw. św. Józefa Oblubieńca NMP (1987);
• Otwock Ługi – parafia pw. Miłosierdzia Bożego (1989);
• Otwock Mlądz – parafia pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy (1992);

Kościół Chrześcijan Baptystów

Buddyjski Związek Diamentowej Drogi Linii Karma Kagyu

Chrześcijański Zbór Świadków Jehowy (zbo

Media

Na terenie powiatu działają trzy telewizje regional

Edukacja

Europejskie Centrum Kształcenia Pascal w Otwocku Pascal Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych Pascal Policealna Szkoła Zawodowa

w Otwocku
im. J. Słowackiego w Otwocku

Szkoły wyższe

Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Nauk Społecznych

Szkoły średnie

• Liceum Ogólnokształcące im. Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego
• Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego
• Katolickie Liceum im. Królowej Jadwigi
• Zespół Szkół Ekonomiczno-Gastronomicznych im. Stanisława Staszica
• Zespół Szkół Nr 2 im. Marii Skłodowskiej-Curie w Otwocku, dawniej Technikum Nukleoniczne

Gimnazja

• Gimnazjum Miejskie nr 1 im. batalionu „Zośka”
• Gimnazjum Miejskie nr 2 im. Ireny Sendlerowej
• Gimnazjum Miejskie nr 3 im. Tomasza Morusa
• Gimnazjum Miejskie nr 4 im. Józefa Piłsudskiego

Szkoły podstawowe

• Szkoła Podstawowa nr 1 im. Władysława Stanisława Reymonta
• Szkoła Podstawowa nr 5 im. Jadwigi Korczakowskiej
• Szkoła Podstawowa nr 6 im. Michała Elwira Andriollego
• Szkoła Podstawowa nr 8 im. gen. Juliana Filipowicza
• Szkoła Podstawowa nr 9 im. Jana Pawła II
• Szkoła Podstawowa nr 12 im. Kornela Makuszyńskiego
• Szkoła Podstawowa Niepubliczna nr 56
• Szkoła Podstawowa Niepubliczna nr 96 i Społeczne Gimnazjum nr 1 im. Świętej Rodziny

Sport

W mieście działa od 1924 roku klub piłkarski Start Otwock, w sezonie 2012/2013 występujący w III lidze, w grupie łódzko-mazowieckiej.

• KS Vulcan 98
• KS Vulcan
• Otwocki Klub Sportowy (OKS)

Turystyka

W mieście działa od 1963 r. Oddział Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego im. Michała Elwiro Andriollego. Otwocki PTTK obecnie zajmuje się prowadzeni

• Centrum Informacji Turystycznej,
• Pracowni Krajoznawczej,
• konserwacją i znakowaniem szlaków turystycznych,
• gromadzeniem materiałów dotyczących historii regionu otwockiego, szeroko rozumianej tematyki grobownictwa wojennego i związanych z szlachecką przeszłością regionu.

W Otwocku również mieści się siedziba Zespołu Mazowieckich Parków Krajobrazowych oraz Muzeum Ziemi Otwockiej. Dziś walory turystyczne miasta i powiatu to rzeka Świder, która powoli jest oczyszczana po długoletnim okresie zanieczyszczenia, a także sosnowe lasy wchodzące w skład Mazowieckiego Parku Krajobrazowego. W pobliżu znajduje się również rezerwat przyrody „Na Torfach”.

Transport i komunikacja

– drogo

• droga krajowa nr 17, tzw. Szosa Lubelska
• droga wojewódzka nr 801, czyli Wał Miedzeszyński
• ulica lokalna przez Wawer, połączenie z węzłem Trasy Siekierkowskiej i Łazienkowskiej

– kolejo

• Szybka Kolej Miejska oraz Koleje Mazowieckie zapewniające częste połączenie Otwocka z Warszawą Zachodnią, przez Warszawę Śródmieście

– model ER75 (Stadler Flirt) na stacji Otwock

• niektóre składy dalekobieżne relacji Warszawa – Lublin

Komunikacja miejska

Otwock jest częścią aglomeracji warszawskiej i sieć komunikacji miejskiej nadzoruje Zarząd Transportu Miejskiego.

Obecnie kursują tylko 3 lin

• 702 (od 1956 jako 132, później jako liniaS (kurs w kierunku Świdry Wielkie), następnie od 1959 roku przekształcona w 202, zaś od 1985 jako 702)- trasa na terenie Otwoc
• 722 – trasa na terenie Otwoc
• S1 ”'(SKM) – trasa na terenie Otwoc

Historyczne linie komunikacji miejski

• 220 – kursowała w lata
• 250 – kursowała w lata
• 251 – kursowała w lata
• 720 – kursowała w lata
• 721 – kursowała w lata
• ŚWIDRY WIELKIE – kursowała w lata

Historia kolejki wąskotorowej

W 1914 roku otwarto nowy odcinek trasy kolejki wąskotorowej WAWER – KARCZEW. Było to przedłużenie trasy kolejki jabłonowskiej istniejącej już wtedy 14 lat. Na odcinku otwockim pokrywała się z obecnymi ulica

Cała linia miała wtedy ponad 40 

Początkowo linia stawała się coraz bardziej atrakcyjna. Z czasem jednak napotykano na próby wycofania kolejki jabłonowskiej. Wielokrotnie też zawieszano kursowanie linii na niektórych odcinkach, ale głównie z przyczyn wojennych.

W 1952 wskutek likwidacji środkowej części trasy doszło do rozdzielenia linii na dwa oddzielne odcinki – północny (kursujący jeszcze do 1956 roku) oraz południowy. Ostatni, czterokilometrowy odcinek kolejki OTWOCK – KARCZEW zlikwidowano w 1963 roku.

Obecnie widać charakterystycznie daleko odsuniętą zabudowę po wschodniej stronie ul. Karczewskiej i Wawerskiej. To pozostałość po trasie kolejki. Zachował się też budynek stacji (Wawerska 9A/11).

Współpraca międzynarodowa

Miasta i gminy partnersk

• Saint-Amand-Montrond
• Lennestadt

Osoby związane z Otwockiem

• Henryk Alber (1948-2008) – gitarzysta, kompozytor, urodził się i długo mieszkał w Otwocku.
• Michał Elwiro Andriolli (1837-1893) – kilkanaście ostatnich lat życia spędził w Otwocku, dla którego opracował projekty charakterystycznych domów drewnianych, wykorzystywane w okolicy przez następnych kilkadziesiąt lat.
• Jerzy Baczyński (1950-) – redaktor naczelny i prezes tygodnika „Polityka”, w wieku szkolnym mieszkał w Otwocku.
• Mirosław Bałka (1958-) – artysta plastyk, rzeźbiarz, tworzy m.in w Otwocku
• Bolesław Błaszczyk – od 2000 wiolonczelista zespołu Grupa MoCarta, współpracował z Komuną Otwock, wspólnie z Maciejem Łabudzkim prowadzi biuro/galerię Otwock
• Andrzej Bondarewski (1938-2011) – prawnik, działacz polityczny i samorządowy, poseł na Sejm,
• Ernest Bryll (1935-) – poeta, przez pewien czas mieszkał w Otwocku.
• Juliusz Burgin – działacz komunistyczny, funkcjonariusz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, pułkownik LWP.
• Jacek Dąbrowski – piłkarz.
• Kazimierz Dłuski (1855-1930) – lekarz, działacz polityczny (PPS), współzałożyciel TOPR. Zmarł w Otwocku.
• Julia Duszyńska – pisarka.
• Anna Dydyńska-Paszkowska – harcerka, lekarz pediatra.
• Ewelina Flinta (1979-) – wokalistka pop-rockowa. Mieszka w Otwocku.
• Józef Marian Geisler (1859-1924) – lekarz, założyciel pierwszego otwockiego sanatorium przeciwgruźliczego; uznany za prekursora statusu uzdrowiskowego tej miejscowości.
• Ignacy Gogolewski (1931-) – aktor, absolwent szkół otwockich.
• Samuel Goldflam (1852-1932) – międzynarodowej sławy polski lekarz neurolog, współzałożyciel i wieloletni dyrektor Zakładu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych Żydów Zofiówka, zmarł w Otwocku.
• Maciej Gołębiowski – aktor.
• Zbigniew Gostomski (1932-) – polski malarz, artysta współczesny, twórca artystycznych eksperymentów, fotografik, profesor ASP w Warszawie. Uczestnik i twórca happeningów, aktor teatru Tadeusza Kantora "Cricot 2", współzałożyciel Galerii Foksal, autor projektu wnętrza galerii (lata 60.).
• Tomasz Grochoczyński – aktor.
• Anna Grodzka – (1954-) urodzona w Otwocku jako Krzysztof Bęgowski, polska działaczka społeczna, polityk i przedsiębiorca, założycielka i prezes Fundacji Trans-Fuzja, poseł na Sejm VII kadencji, z ramienia Ruchu Palikota.
• Abram Gurewicz – założyciel jednego z największych sanatoriów otwockich.
• Wacław Her (1909-1975) – proboszcz parafii św. Wincentego a Paulo, ogromnie zasłużony w modernizacji jej kościoła (nowoczesne witraże, freski).
• Lucyna Herc (1917-1944) – studentka Uniwersytetu Warszawskiego, następnie chemii na paryskiej Sorbonie, w wyniku wybuchu wojny 1939 zostaje żołnierzem PSZ w ZSRR, potem AL na Lubelszczyźnie; urodzona i zmarła w Otwocku, w miesiąc po bitwie pod Saską Kępą gdzie była ciężko ranna.
• Krzysztof Janczak – aktor, piosenkarz.
• Joanna Kasperska – aktorka.
• Sebastian Kęska – piłkarz.
• Urszula Kielan – lekkoatletka, medalistka olimpijska.
• Maurycy Kochański (1976- ) – kierowca Formuły 3, czterokrotny Mistrz Polski; urodzony w Otwocku.
• Przemysław Kociszewski (1950?-2012) – poeta, kompozytor, śpiewak, muzyk, nauczyciel kilku pokoleń uzdolnionej muzycznie młodzieży Otwocka i okolic.
• Mira Kubasińska (1944-2005) – wokalistka bluesowa, pochowana w Otwocku.
• Paweł Martyszewski (1886-1944) – lekarz, dyrektor sanatorium "sejmowego" w Otwocku (1924), organizator otwockiego szpitala powiatowego (1940).
• Urke Nachalnik (1897-1939) – przestępca kryminalny, potem literat – autor kryminałów; osiadł w Otwocku w okresie stabilizacji życiowej.
• Zbigniew Nosowski (1961-) – katolicki działacz społeczny, redaktor naczelny miesięcznika Więź, z Otwockiem związany od urodzenia.
• Tadeusz Andrzej Olszański – prawnik, politolog, publicysta.
• Anna Ostapińska – kostiumograf.
• Marek Pąkciński (1960-) – pisarz, tłumacz, historyk literatury, naukowiec.
• Celek Perechodnik (1916-1944) – z wykształcenia inżynier agronom, mieszkaniec Otwocka, przed wojną właściciel tutejszego kina, autor tragicznych autobiograficznych wspomnień z otwockiego getta z czasów II Wojny Światowej, wydanych pod tytułem „Spowiedź”.
• Józef Piłsudski (1867-1935) – przebywał w Otwocku wielokrotnie; m.in. w sierpniu 1915, kiedy to okupujące Warszawę władze niemieckie nie pozwoliły mu na pobyt w stolicy.
• Sława Przybylska (1932-) – piosenkarka.
• Maciej Pietrzyk (1944-) – artysta plastyk, aktor, kompozytor.
• Władysław Przygoda – lekarz, właściciel jednego z otwockich sanatoriów.
• Janusz Ramotowski (1950-) – technik elektronik, absolwent Technikum Nukleonicznego w Otwocku, w latach 1982-1985 działacz Solidarności Walczącej i podziemnych Grup Oporu Solidarni; od 1985 przebywa we Francji.
• Józef Ramotowski (1909-2001) – z zawodu nauczyciel polskiego, w czasie Drugiej Wojny Światowej, pod pseudonimem "Rawicz" żołnierz ZWZ, AK, potem WiN, Obwodu Łomżyńskiego (do 1952 r.); w Otwocku mieszkał od 1960 r. do końca życia.
• Władysław Reymont (1867-1925) – pisarz, laureat nagrody Nobla, w młodości przez pewien czas mieszkał w Otwocku, podobno pisząc tu fragmenty Chłopów.
• Maciej Rock (1978-) – dziennikarz, prezenter telewizyjny.
• Marek Sart (1926-2010) – kompozytor i aranżer muzyki rozrywkowej, zmarł w Otwocku.
• Leon Scheiblet (1905-1979) – nauczyciel, z wykształcenia matematyk, w latach 1933-1971 dyrektor szkoły podstawowej nr 1. w Otwocku, w okresie okupacji organizator tajnego nauczania na terenie miasta, po wojnie kilkukrotnie radny; legendarny wychowawca wielu pokoleń otwocczan.
• Kamil Sipowicz (1953-) – dziennikarz, historyk filozofii, malarz, rzeźbiarz, poeta, właściciel wytwórni fonograficznej Kamiling Co, partner życiowy Kory.
• Piotr Sommer (1948-) – poeta, tłumacz, redaktor naczelny miesięcznika Literatura na świecie, w Otwocku ukończył szkoły, potem przez pewien czas w nich uczył.
• Łukasz Maurycy Stanaszek – antropolog i archeolog, odkrywca Urzecza.
• Symcha Symchowicz (1921-) – polsko-kanadyjski pisarz i poeta narodowości żydowskiej, jeden z nielicznych którzy ocaleli z Zagłady.
• Józef Szabłowski – rektor Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Nauk Społecznych w Otwocku.
• Roman Szczygieł – ksiądz.
• Kazimierz Śladewski – poeta.
• Tadeusz Ślusarski (1950-1998) – lekkoatleta, mistrz olimpijski w skoku o tyczce z Montrealu 1976, mieszkał w Otwocku po zakończeniu wyczynowej kariery sportowej.
• Ludwik Wolski (1881-1953) – wieloletni proboszcz tutejszej parafii św. Wincentego a Paulo, znacznie rozbudował kościół w okresie międzywojennym, pomagał Żydom w okresie II Wojny Światowej, w 2008 r. pośmiertnie uznany przez Instytut Jad Waszem jako Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
• Paweł Wypych (1968-2010) – samorządowiec, prezes ZUS, doradca prezydenta Lecha Kaczyńskiego z którym zginął pod Smoleńskiem, urodzony i wychowany w Otwocku.

Władze miasta

Przewodniczący Rady Mias

• Dariusz Kołodziejczyk (od 2006-2010)
• Piotr Mateusz Kudlicki (od 2010)

Prezydenci Otwoc

• Antoni Fedorowicz (1990-1994)
• Andrzej Zyguła (1994-1998)
• Sławomir Dąbrowski (1998-2001)
• Krzysztof Boczarski (2001-2002)
• Andrzej Szaciłło (2002-2006)
• Zbigniew Szczepaniak (od 2006)

Literatura

• Paweł Ajdacki, Przedmoście Warszawa, PTTK Oddział Otwock, Otwock 2007.
• Paweł Ajdacki, Jacek Kałuszko, Otwock i okolice, Rewasz, Pruszków 2006.
• Paweł Ajdacki, Zbigniew Wiliński, Miejsca Pamięci Narodowej. Otwocka, Mazowieckiego PK i okolic, PTTK Oddział Otwock, Otwock 2008.

Richard Dedekind

Julius Wilhelm Richard Dedekind (ur. 6 października 1831 w Brunszwiku, zm. 12 lutego 1916) – niemiecki matematyk.

Był uczniem Petera Gustava Dirichleta i Carla Friedricha Gaussa. Od 1862 roku przez ponad 50 lat był profesorem w Collegium Carolinum (późniejszej Wyższej Szkole Technicznej) w Brunszwiku. Blisko przyjaźnił się z Cantorem i jako jeden z pierwszych docenił wartość jego prac teoriomnogościowych. Jego prace dotyczą teorii liczb, algebry, teorii mnogości i analizy matematycznej. Wprowadził do matematyki wiele nowych pojęć, takich jak grupa czy pierścień.

W pracy Ciągłość i liczby niewymierne (niem. Stetigkeit und irrationale Zahlen, 1872) rozwinął teorię liczb niewymiernych w oparciu o przekroje. Praca Czym są i co znaczą liczby? (Was sind und was sollen die Zahlen?, 1888) zawiera logiczną teorię liczb i indukcji zupełnej oraz aksjomatykę arytmetyki liczb naturalnych. Znajduje się też tam klasyczna definicja zbioru nieskończonego, według której zbiór jest nieskończony wtedy i tylko wtedy, gdy można go jednoznacznie wzajemnie odwzorować na pewien jego podzbiór właściwy – definicję tę nazywamy definicją zbioru nieskończonego w sensie Dedekinda, a o zbiorze, że jest D-nieskończony.

Selery

Selery (Apium L.) – rodzaj roślin dwuletnich i bylin należący do rodziny selerowatych. Według niektórych ujęć taksonomicznych należy do niego ponad 20 gatunków roślin występujących w Europie oraz w Azji i Ameryce Północnej na obszarach o umiarkowanym i chłodniejszym klimacie. Rodzaj ten znany jest jednak głównie dzięki jednemu uprawianemu gatunkowi – selerom zwyczajnym, które są również gatunkiem typowym dla tego rodzaju.

Systematyka

Synonimy taksonomiczne:

”Helosciadium ” W. D. J. Koch, ”Panulia ” (Baill.) Koso-Pol.

Pozycja systematyczna według APweb (2001…):

Rodzaj należący do podrodziny Apioideae Seemann, rodziny selerowatych (Apiaceae Lindl.), rzędu selerowców (Apiales Lindl.), kladu astrowych w obrębie okrytonasiennych.

Pozycja w systemie Reveala (1993-1999):

Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa dereniowe (Cornidae Frohne & U. Jensen ex Reveal), nadrząd Aralianae Takht., rząd araliowce (Araliales Reveal), rodzina selerowate (Apiaceae Lindl.), syn. Umbelliferae Juss.), podrodzina Apioideae Seem., rodzaj selery (Apium L.).

Gatunki flory Polski:

• selery błotne (pęczyna błotna) Apium repens (Jacq.) Lag., syn. Helosciadium repens (Jacq.) W. D. J. Koch
• selery węzłobaldachowe (pęczyna węzłobaldachowa) Apium nodiflorum (L.) Lag., syn. Helosciadium nodiflorum (L.) W. D. J. Koch
• selery wodne (pęczyna wodna) Apium inundatum (L.) Rchb. f., syn. Helosciadium inundatum (L.) W. D. J. Koch – gatunek wymarły
• selery zwyczajne (Apium graveolens L.) – gatunek uprawiany

Nagroda Muzyczna Fryderyk

Nagroda Muzyczna Fryderyk – nagrody muzyczne przyznawane w Polsce od chwili roku 1995. Od 1999 przyznaje je powołana przez Związek Producentów Audio-Video Akademia Fonograficzna. W jej skład wchodzi ponad 1000 artystów, dziennikarzy muzycznych i profesjonalistów z polskiej branży fonograficznej. Nazwa nagrody nawiązuje do imienia polskiego kompozytora, Fryderyka Chopina.

Przyznawanie nagrody

Głosowanie odbywa się w dwóch turach. W pierwszej członkowie Akademii głosują na wybrane przez siebie pozycje z listy wydawnictw fonograficznych danego roku, która powstaje na podstawie zgłoszeń nadsyłanych przez wytwórnie fonograficzne. Po tym głosowaniu w każdej kategorii wyłaniane są nominacje (zazwyczaj jest ich pięć). W drugiej turze członkowie Akademii ponownie oddają głos – tym razem tylko na jedną z nominacji w każdej kategorii. Głosowanie jest tajne i anonimowe, a podsumowania wyników dokonuje niezależna firma audytorska. Nagrody przyznawane są w marcu każdego roku.

Statuetka

Statuetka Fryderyka została zaprojektowana i wykonana przez Dorotę Dziekiewicz-Pilich. Jest wzorowana na postaci męża artystki – Marcina PilichaDorota Dziekiewicz-Pilich, Rzeźba, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, Kraków, 2003, ISBN 83-88121-85-5.

Kategorie

• Sekcja muzyki rozrywkow

• artysta roku (statuetka dla wykonawcy i producenta muzycznego)
• album roku
• piosenka roku (statuetka dla wykonawcy, autora i kompozytora)
• fonograficzny debiut roku

• Sekcja muzyki poważn

• album roku (statuetka dla wykonawcy, wydawcy i żyjącego kompozytora)
• artysta roku
• najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej (statuetka dla wykonawcy, wydawcy i żyjącego kompozytora)

• Kategorie nominacji w sekcji Muzyka Poważna obowiązujące na etapie zgłoszeń oraz w I turze głosowan

• album roku muzyka chóralna i oratoryjna
• album roku muzyka dawna
• album roku muzyka kameralna
• album roku opera operetka balet
• album roku muzyka symfoniczna i koncertująca
• album roku recital solowy
• album roku muzyka współczesna
• najlepszy album polski za granicą
• artysta roku muzyka poważna
• najwybitniejsze nagranie muzyki polskiej

• Sekcja jaz

• artysta roku
• fonograficzny debiut roku
• album roku (statuetka dla wykonawcy i producenta muzycznego)

• Złoty Fryderyk

• Muzyka rozrywkowa
• Muzyka jazzowa
• Muzyka poważna

Nieistniejące

• Sekcja muzyki rozrywkow

• wideoklip roku
• wokalista roku
• wokalistka roku
• grupa roku
• autor roku
• kompozytor roku
• produkcja muzyczna roku
• album roku pop
• album roku rock
• album roku metal
• album roku hip-hop/R&B/reggae
• album roku dance/elektronika/muzyka klubowa
• album roku etno/folk/muzyka świata
• album roku poezja śpiewana/muzyka autorska
• album roku muzyka alternatywna
• album roku blues
• album roku oryginalna ścieżka dźwiękowa/muzyka ilustracyjna
• najlepsza oprawa graficzna albumu
• najlepszy album zagraniczny
• aranżer roku
• album roku reedycja/nagranie archiwalne
• koncert roku
• wydarzenie roku

• Sekcja muzyki poważn

• kompozytor roku
• fonograficzny debiut roku
• album roku muzyka orkiestrowa
• album roku muzyka solowa
• album roku muzyka wokalna
• najlepszy album muzyki poważnej
• album roku nagrania archiwalne

• Sekcja jaz

• muzyk roku
• kompozytor roku

Nieodnawialne źródła energii

Źródłami nieodnawialnymi są przede wszystkim paliwa kopalne:

• węgiel kamienny
• węgiel brunatny



• uran

• torf
• ropa naftowa
• gaz ziemny

Trudno jednoznacznie zaliczyć energię jądrową i termojądrową do źródeł odnawialnych bądź nieodnawialnych. Ilości uranu i toru na Ziemi są coraz mniejsze – większość jednak znajduje się w różnych skałach w bardzo niskich stężeniach – a jedynie nieliczne złoża o relatywnie dużym ich stężeniu są dziś wykorzystywane. Jeszcze większe są ilości dostępnego deuteru – w tym wypadku jednak występującego w dość wysokich stężeniach w wodzie oceanicznej. Zasoby te, jakkolwiek duże by były, nie podlegają jednak samoistnej odnowie.

Nieodnawialne źródła energii pod postacią paliw kopalnych są podstawowym źródłem energii dla przemysłu, energetyki, transportu i gospodarstw domowych. W związku z alarmującymi doniesieniami na temat wyczerpywania się zasobów paliw kopalnych (np. tzw. Peak Oil), wiele państw promuje wykorzystanie odnawialnych źródeł energii.

Do zasobów nieodnawialnych, niebędących jednak źródłami energii zalicza

• rudy metali (cynk, żelazo,ołów)
• złoto, srebro, platyna
• surowce wykorzystywane w przemyśle chemicznym i rolniczym (wapienie, sole potasu, sole azotu, sole fosforu, sól kamienna)
• zasoby mineralne w tym surowce budowlane (żwir, piasek, gips, marmur, piaskowiec, kamień budowlany)

Zasoby nieodnawialne można podzielić na możliwe do odzyskania (recyrkulacja) i niemożliwe do odzyskania.

Lwówek Śląski

Lwówek Śląski (pol. hist. Lwów, podobnie Lwów Śląski, niem. Löwenberg in Schlesien, łac. Leopolis) owo miasto leżące na Śląsku (Dolnym Śląsku), w woj. dolnośląskim, w powiecie lwóweckim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Lwówek Śląski. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do woj. jeleniogórskiego. Miasto leży nad Bobrem oraz jego dopływa

Według danych z 31 marca 2011 miasto miało 9 462 mieszkańców. Znajduje się ok. 20 km na płd. od Bolesławca i 35 km na płn. od Jeleniej Góry. Jedno z najstarszych miast na Dolnym Śląsku. W mieście istnieje przypuszczalnie najstarszy browar w Polsce, "Browar Śląski 1209"POLSKA – Nawigator turystyczny, Carta blanca, 2009; ISBN 978-83-61444-46-6.

Nazwa

dokumencie z 1750 roku wydanym w języku polskim w Berlinie.

W dziele Matthausa Meriana pt. "Topographia Bohemiae, Moraviae et Silesiae" z 1650 roku miejscowość wymieniona jest pod nazwami Lemberg oraz Lewenberg.Matthausa Meriana,"Topographia Bohemiae, Moraviae et Silesiae", Frankfurt am Main 1650. W 1750 roku polska nazwa "Lwow" oraz niemiecka Lewenberg wymieniona jest w języku polskim przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska.

Polską nazwę Lwia Góra oraz niemiecką Lewenberg w książce "Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej" wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa.Józef Lompa, „Krótki rys jeografii Śląska dla nauki początkowej”, Głogówek 1847, str.14. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego wydany pod koniec wieku XIX wymienia dwujęzyczne nazwy miejscowości – polską Lwów oraz niemieckie Loewenberg, Lemberg.

Zabytki

Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisane są:

• miasto
• kościół parafialny pw. Wniebowzięcia NMP, z około 1300 r., XV w. i XVI wieku
• kościół ewangelicki, z poł. XVIII w., XIX w., obecnie istnieje tylko wieża
• kaplica pw. Świętego Krzyża, z 1496 r., 1682 r.

• zespół klasztorny oo. franciszkanów z XIV-XV w.

• kościół pw. śś. Piotra i Pawła
• klasztor

dawna komandoria joannitów, ul. Kościelna 29, z 1728 r., 1760 r.

cmentarz komunalny, al. Wojska Polskiego

planty miejskie, z 1870 r.

mury obronne (fortyfikacje) z basztami – wieżami bramny

bramą Bolesławiecką, z XIV, XVI w., 1680 r.

ratusz, z 1522 r. – początku XVI wieku, 1545 r., 1905 r.

dom, ul. Jaśkiewicza 29, z 1799 r.

dom, ul. Orzeszkowej 1

domy, ul. Szpitalna 1 i 3, z połowy XVI w., XVIII w.

• zabytkowe kamieniczki

• kramy miejskie w rynku (Dom Ław Chlebowych i Obuwniczych), z końca XV w., w początku XX w., pl. Wolności 7, dawny Rynek
• blok Ratuszowy, domy, pl. Wolności 22-28 (d. Rynek)
• blok Ratuszowy i pierzeje, 26 domów, pl. Wolności 8, 15-23, 25, 30-37, 55, 60-62, 65-69, 77-80, dawny Rynek
• domy, pl. Wolności 66-69, dawny Rynek

Lwówek Śląski – Płakowice

• zamek, renesansowy w dawnych Płakowicach, ul. Pałacowa 4, z lat 1550-63Łuczyński Romuald M. Zamki, dwory i pałace w Sudetach, Legnica, 2008, s. 304, XIX w./XX w.

inne zabyt

• neorenesansowy pałac Hohenzollernów z drugiej poł. XIX w.; siedziba władz miejskich i powiatowych
• krzyż pokutny, znajdujący się na wjeździe do miasta od strony Jeleniej Góry Rakowic Wielkich.

Historia

Lwówek Śląski należy do grupy najstarszych miast Dolnego Śląska. Miejscowi kronikarze podają jako datę rozpoczęcia budowy książęcego zamku w Lwówku rok 1140K.U. Müller, Vaterlandischer Bilder, Glogau 1837, str. 365. Brak jest jednak na to datowanie wiarygodnych źródeł. Według dokumentu znanego z odpisu z 1407 r., w roku 1209 książę Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi prawo warzenia piwa i prawo miliBenjamin Gottlieb Sutorius ””, Bunzlau 1784, str 20. Już we wczesnym średniowieczu Lwówek stał się lokalnym centrum gospodarczym i ośrodkiem osadnictwa wiejskiego. Jego rozwój przyspieszyło także dogodne położenie przy znanym szlaku handlowym zwanym Królewską Drogą (Via Regia) oraz eksploatacja złota na obszarze dawnych Płakowic. Czynniki te przyczyniły się do wczesnej lokacji – już w 1217 roku Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi Śląskiemu prawa miejskie wzorowane na magdeburskich. Data ta pochodzi wprawdzie ze sfałszowanego przywileju lokacyjnego, ale dokument ten opierał się istniejących w mieście zapisach, zawierających decyzje i nadania książęce od czasów Henryka Brodatego aż do Bolesława RogatkiGustav Adolf Tzschoppe, Gustav Adolf Harald Stenzel str. 276. Henryk Brodaty miał zwyczaj wydawać uprawnienia i posiadłości bez dokumentów. Później, gdy pisemna dokumentacja okazała się potrzebna, mieszczanie zestawili swoje nadania w popularnej formie przywileju lokacyjnegoBenedykt Zientara, Henryk Brodaty i jego czasy, Wyd II, str 154. Zasadźcami i pierwszymi znanymi wójtami Lwówka byli Tomasz i Hartlieb. Tomasz towarzyszył później Henrykowi Pobożnemu w walce z Mongołami i poległ pod LegnicąGustav Adolf Tzschoppe, Gustav Adolf Harald Stenzel str. 278. Hartlieb prawdopodbnie założył również Skorzynice (niem. Hartliebsdorf)Benedykt Zientara, Henryk Brodaty i jego czasy, Wyd II, str 155.

Lokacja i związane z nią przywileje spowodowały szybki rozwój miasta. Lwówek nie tylko rozwijał się gospodarczo -wzrosła także jego rola jako ośrodka władzy – w 1243 roku książę Bolesław Rogatka zorganizował w mieście pierwszy na Śląsku turniej rycerski, a w latach 1278-1286 Lwówek był siedzibą kolejnego z Piastów świdnicko–jaworskich, Bernarda Zwinnego i stolicą samodzielnego księstwa. W następnym okresie miasto stało się integralną częścią księstwa świdnicko-jaworskiego i dzieliło jego losy. Stopniowo, w miarę wyczerpywania się złóż złota, podstawą utrzymania mieszkańców stało się rzemiosło, głównie sukiennictwo i tkactwo, handel oraz obróbka kamienia budowlanego.

W 1329 roku miasto liczyło około 11 tysięcy mieszkańców i należało do najludniejszych ośrodków miejskich na Śląsku. W miarę rozwoju miasta lwóweccy mieszczanie uzyskiwali różne przywileje; prawo do organizacji targów i jarmarków, handlu solą, bicia własnej monety itd. We Lwówku istniało kilka cechów, z których najbardziej znaczącym był cech skupiający sukienników.

W 1392 roku, po śmierci księżnej Agnieszki, Lwówek przeszedł pod panowanie czeskie. Sto lat później, w 1498 roku, król czeski Władysław Jagiellończyk nadał Lwówkowi herb, który, z wyjątkiem krótkiej przerwy, jest używany do dnia dzisiejszego.

Na początku XVII wieku miasto liczyło ponad 8 tysięcy mieszkańców. Funkcjonowało w nim 450 warsztatów sukienniczych, które wspaniale prosperowały. Kres tej prosperity przyniosła wojna trzydziestoletnia (1618-1648), w trakcie której Lwówek został spustoszony i dokumentnie zniszczony. Zniszczenia wojenne, straty ludnościowe oraz pożary w latach 1659 i 1704, spowodowały, że prawie przez cały wiek XVIII miasto wegetowało. Niewielkie ożywienie gospodarcze nastąpiło pod koniec XVIII wieku. Lwówek, liczący wówczas nieco ponad 2600 mieszkańców, skorzystał z koniunktury, jaka zapanowała w Prusach. Rozwój gospodarczy został zahamowany w trakcie wojen napoleońskich. Wówczas przebywał w mieście sam "bóg wojny" – cesarz Napoleon Bonaparte, który zwyciężył Prusaków podczas tak zwanej "pierwszej bitwy nad Bobrem" – 22 sierpnia 1813 roku. Tak zwana "druga bitwa nad Bobrem", stoczona 29 sierpnia 1813 roku, zakończyła się klęską Francuzów.

Dopiero w drugiej połowie XIX nastąpiło pewne ożywienie gospodarcze. Lwówek uzyskał połączenie kolejowe ze Złotoryją (1884) i Gryfowem Śląskim (1885) oraz znacznie później z Jelenią Górą (1909). W mieście i okolicy zaczęła rozwijać się turystyka wspierana przez aktywne koło Towarzystwa Karkonoskiego (Riesengebirgsverein – RGV), a dzięki kapeli dworskiej, koncertującej w pałacu Hohenzollernów, stał się centrum kulturalnym. Także w tym okresie rozwija się przemysł spożywczy – w mieście powstaje między innymi nowoczesny browar Hohbergów oraz wytwórnia wódek. Następuje dalszy rozkwit lokalnych kamieniołomów, powstaje kopalnia gipsu i anhydrytu.

W okresie międzywojennym nadzieje na bardziej aktywny rozwój nie spełniły się. Wprawdzie liczba ludności wzrosła do ponad 6 tysięcy, ale zmalała liczba zakładów przemysłowych i rzemieślniczych. Procesu degradacji gospodarczej miasta nie zdołał nawet zatrzymać specjalny program pomocy prowincjom wschodnim Rzeszy Niemieckiej wdrożony w 1937 roku. W czasie II wojny światowej pogłębił się zastój gospodarczy miasta, które w 1945 r. zostało zniszczone w 40%.

Lwówek Śląski, zajęty ostatecznie przez wojska radzieckie 9 maja 1945 roku, został na mocy ustaleń konferencji poczdamskiej przekazany Polsce. Dotychczasową ludność miasta wysiedlono do Niemiec. Już w maju 1945 miasto staje się ośrodkiem polskiej administracji powiatowej, funkcję tę pełni do czerwca 1975 roku i ponownie od roku 1999. Ponadto od 1973 roku jest siedzibą gminy miejsko wiejskiej, obejmującej aktualnie miasto Lwówek Śląski i 28 wsi.

Kościoły i związki wyznaniowe

Na terenie miasta działalność duszpasterską prowadzą następujące kościoły:

• Kościół Rzymskokatolicki (dekanat Lwówek Śląski)

• Parafia Wniebowzięcia NMP
• Parafia św. Franciszka z Asyżu

Kościół Chrześcijan Baptystów

Kościół Zielonoświątkowy

Świadkowie JehowySala Królestwa Świadków Jehowy

Imprezy

• Lwóweckie Lato Agatowe
• Biesiada Browarów Regionalnych

Ludzie związani z miastem

• Franciszek Mymer (ur. ok. 1500, zm. po 1564) – tłumacz, poeta i wydawca
• Martin Moller (1547 – 1606) – poeta i mistyk
• Esaias Reusner (1636 – 1679) – lutnista i kompozytor
• Konstantyn von Hohenzollern-Hechingen (1801-1869) – ostatni książę Hohenzollern-Hechingen, mieszkał we Lwówku Śląskim w latach 1850-1869
• Eberhard Zwirner (1899 – 1984) – lekarz i fonetyk
• Lucjan Błaszczyk – sportowiec (tenis stołowy)
• Tadeusz Więckowski – rektor Politechniki Wrocławskiej
• Aleksander Rafał Hołoga– twórca hejnału Lwówka Śląskiego

Miasta partnerskie

• Lwówek, Polska
• Heidenau, Niemcy
• Velky Senov, Czechy
• Noidans-lès-Vesoul, Francja
• Chrastava, Czechy