Akwatinta

Egzekucja formy drukowej w tej metodzie polega na pokryciu płyty metalowej sproszkowaną kalafonią czy pyłem asfaltowym, które podgrzane topią się a przylegają aż do niej, naniesieniu obrazu na krzyż zasłonięcie wybranych fragmentów powierzchni metalu werniksem, i następny trawieniu odsłoniętego metalu kwasem azotowym. Akwatinta różni się od akwaforty przede wszystkim tym, że trawione są nie linie, lecz płaszczyzny. W wyniku powielania czynności w coraz mniejszych obszarach obrazu uzyskuje się zróżnicowanie głębokości wytrawionych miejsc, a przez to możliwość waloryzowania koloru farby drukowej, czyli możliwość uzyskiwania półtonów.

Wygląd odbitki wykonanej metodą akwatinty przypomi

Wynalezienie techniki akwatinty w latach 60. XVIII wieku było konsekwencją dążenia sztycharzy do poszerzenia możliwości kolorystycznych przy reprodukowaniu grafiki, gdyż do tej pory namiastką stosowania półtonów w druku była jedynie technika szrafowania. Pionierami tej techniki byli Johann Adam Schweickart i Andrea Scacciati we Florencji, oraz Per Gustaf Floding i Jean-Baptiste Le Prince w Paryżu, zaś pierwszym wielkim artystą uprawiającym tę technikę był, niedługo po nich, Francisco Goya.

Akwatintą nazywane są również same odbitki wykonane techniką akwatinty.

Akwatinta solna

Akwatinta solna to technika polegająca na rozsypaniu soli kuchennej na płytce pokrytej werniksem akwafortowym, którą następnie podgrzewa się, a po ostudzeniu spłukuje wodą. Odsłonięte w ten sposób punkty są trawione. Odbitka prezentuje efekt odwrotny, niż w przypadku stosowania kalafonii, tj. ciemne punkty na jasnym tle.

John Robson

John Robson urodził się w Perth w Górnej Kanadzie. Po ukończeniu szkoły rozpoczął pracę jako sprzedawca. W 1859 opuścił rodzinne strony i udał się do Kolumbii Brytyjskie zwabiony gorączką złota. Nie miał szczęścia jako poszukiwacz złota. Po wygaśnięciu gorączki pozostał w kolonii zakładając rodzinę. W 1861 rozpoczął wydawanie pisma British Columbian. Podobnie jak jego rywal z Wyspy Vancouver Amor De Cosmos, na łamach swego pisma prowadził krytykę wyższych sfer politycznych kolonii i propagował idee demokratycznego rządu. W 1869 jego pismo zostało wykupione przez Daily British Colonist, a Robson otrzymał w nim posadę komentatora politycznego. Działalność publicystyczna zbliżyła go do polityki. W latach 1863–1867 zasiadał w radzie miejskiej New Westminster, a w latach 1866–1870 w Radzie Legislacyjne Brytyjskiej Kolumbii. Bezkompromisowy w swych poglądach wchodził w częste konflikty z establishmentem politycznym kolonii. Był nawet aresztowany za rozpowszechnianie ulotek, w których oskarżał jednego z lokalnych polityków o łapownictwo.

W 1868 Robson dołączył do założonej przez De Cosmosa Ligi Konfederacyjnej, a następnie wziął udział w Konferencji w Yale. Był także brany pod uwagę jako jeden z delegatów na konferencje zjednoczeniową kolonii w Ottawie, jednak jego miejsce przypadło innemu, bardziej konserwatywnemu politykowi Johnowi Helmckenowi. Rozgoryczony Robson, wysłał do Ottawy swego bliskiego współpracownika Henry’ego Seelye, który w swych codziennych korespondencjach relacjonujących postępu negocjacji i publikowanych na lamach pisma Robsona, wpływał na nastroje opinii publicznej, a w konsekwencji na wzrost nacisków by utworzyć w prowincji w pełni wybieralny, przedstawicielki rząd.

Po przystąpieniu Kolumbii Brytyjskiej do Konfederacja Kanady pozostał czynny w polityce. W latach 1871–1875 i 1889–1892 zasiadał w Zgromadzeniu Legislacyjnym Kolumbii Brytyjskiej oraz sprawował funkcje pierwszym premiera prowincji. W 1892 jako premier, w czasie swej oficjalnej wizyty w Wielkiej Brytanii uległ drobnemu wypadkowi, w wyniku, którego nabawił się zakażenia krwi i zmarł po dziewięciu dniach choroby.

Edward Burnett Tylor

Pochodził spośród rodziny kwakierskiej, pierwszą edukację odebrał w szkole Society ot Friends. Studiów uniwersyteckich nie podjął. Po podróży aż do Meksyku (1855) obudziły się w nim zainteresowania etnograficzne. Tylor zajmował się przede wszystkim genezą kultury (podał jedną z pierwszych jej definicji) i religii. Był jednym z twórców ewolucjonizmu w naukach społecznych. Sądził, że pierwotną formą religii jest animizm, czyli wiara w istoty duchowe (spiritual beings), stanowiący podstawę wszystkich systemów religijnych, w tym monoteizmu. Tylor wniósł również znaczący wkład w rozwój teorii przeżytków kulturowych.

Starszym bratem Edwarda Tylora był geolog Alfred Tylor.

Najważniejsze prace

• Anahuac, or Mexico and the Mexicans, Ancient and Modern (1861)
• Researches into the Early History of Mankind and the Development of Civilisation (1865)
• Primitive Cultu
• Anthropology (1881, wyd. pol. Antropologia 1910)

Rebelia patriotyczna w Dolnej Kanadzie

Rebelia patriotyczna w Dolnej Kanadzie – bieg publiczny, jaki w swej konsekwencji doprowadził aż do wybuchu rebelii.

Rebelia w Dolnej Kanadzie miała szerokie podłoże społeczne, gospodarcze, narodowe i religijne. Prowincja Quebec była rządzona przez gubernatora generalnego, który realizował interesy wąskiej grupy – konserwatywnie nastawionej elity lojalistycznej skupionej w nieformalnej grupie Chateau Clique (tzw. klika pałacowa). W istocie niewielka grupa faworyzowana przez gubernatora generalnego George Ramseya sprawowała kontrolę nad prowincją. Wybieralne ciała doradcze, w których większość mieli frankofoni, pozbawione były należnych im wpływów. Frankofoni i liberałowie brytyjscy skupieni w Parti Canadien – Partii Kanadyjskiej i posiadający większość w parlamencie w 1834 przegłosowali rezolucję składającą się 92 postulatów (Les Quatre-vingt-douze Résolutions), których realizacja była konieczna w celu uzdrowienia sytuacji i rozładowania napięcia. Do tego jednak nie doszło.

Liberałowie z Parti Canadien nie byli zgodni co do metod działania. W partii istniały zdecydowanie antagonistyczne frakcje. Umiarkowany reformator John Neilson ostatecznie opuścił partię zakładając Constitutional Association, podejmując plan ewolucyjnych zmian. Biskup Jean-Jacques Lartigue stał na stanowisku przeczekania i biernej lojalności, czym pociągnął za sobą wielu katolików. Na zdecydowanie antyrządowym stanowisku stał radykał i antyklerykał Louis-Joseph Papineau. Na czele swej Parti Patriote zdobył większość w parlamencie prowincjonalnym w 1834 i rozpoczął konstytucyjne naciski w stronę reform. Żądania zostały odrzucone przez generalnego gubernatora. W odpowiedzi na to Papineau rozpoczął organizowanie siły zbrojnej. 23 listopada 1837 rebelianci pokonali oddziały brytyjskie w potyczce pod Saint-Denis. Na tym jednak skończyły się sukcesy militarne rebeliantów. 4 grudnia 1837 po niespodziewanym ataku rebelianci zostali przez wojska brytyjskie rozproszeni. Papineau schronił się w USA. W kilku innych potyczkach na terenie Quebecu, rebelianci zostali pokonani i zmuszeni do kapitulacji. Nastąpiły liczne aresztowania i prześladowania patriotów. W kolejnym roku rebelia odżyła. Przywódcy kierujący nią z terenu USA zdołali zmobilizować pewne siły, które ponownie zostały spacyfikowane przez Brytyjczyków.

Zobacz też

• rebelie w Kanadzie w 1837
• rebelia w Górnej Kanadzie

Bibliografia

• Greenwood, Frank Murray. and Barry Wright, ed. (2002). Canadian State Trials. Volume 2: Rebellion and Invasion in the Canadas, 1837–1839, Toron
• Boissery, Beverly (1995). A Deep Sense of Wro
• Greer, Allan (1993). The Patriots and the Peop
• Senior, Elionor Kyte (1985). Redcoats and Patriot

Frenologia

Na przestrzeni jak Gall poszukiwał naukowych dowodów na opinia pozytywna swoich twierdzeń o neuronalnym podłożu różnych funkcji psychicznych, jego współpracownicy rozwijali tę ideę w kierunku pseudonaukowym – jak frenologię.

Frenologia miała podobnie dotkliwy autorytet na eskalacja prawdziwej nauki – neurologii a neuropsychologii. Gall postulował bowiem, m.in. że zdolności językowe są związane z przednimi rejonami mózgu.

Wielu badaczy prowadziło dyskusję, szukając argumentów potwierdzających tezę Galla, bądź jej przeczących. W takie tło właśnie wpisał się Paul Broca, korelując objawy afazji ruchowej z uszkodzeniem przednich części mózgu, dzięki czemu jego obserwacje były szeroko cytowane i dość szybko zostały uznane przez innych badaczy (doniesienia na temat objawów afazji i uszkodzenia przednich części mózgu były czynione na długo zanim Broca ogłosił swoje "odkrycie", lecz nikt ich nie wiązał z frenologią).

Orange (Vaucluse)

Orange – gród na południu Francji, w departamencie Vaucluse (region Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże), położone w dolinie Rodanu, na północ od Awinionu, ok. 90 km od Morza Śródziemnego.

Według danych na rok 2008 gminę zamieszkiwały 29 527 osoby, a gęstość zaludnienia wynosiła 363 osoby/km² (wśród 963 gmin regionu Prowansja-Alpy-W. Lazurowe Orange plasuje się na 26. miejscu pod względem liczby ludności, natomiast pod względem powierzchni na miejscu 71.).

Umiejscowione w Orange, a zbudowane między 10 a 25 rokiem n.e., rzymski teatr, łuk triumfalny Tyberiusza (zbudowany w 27 roku na pamiątkę zwycięstwa nad GalamiPraca zbiorowa pod redakcja Aleksandra Krawczuka, 2005, Wielka Historia Świata Tom 3 Świat okresu cywilizacji klasycznych, ss. 364, Oficyna Wydawnicza FOGRA, ISBN 83-85719-84-9.) i otaczająca zabudowa zostały w 1981 wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Miasto znane było w czasach rzymskich pod nazwą Colonia Julia Firma Secundanorum Arausio.

W 529 r. odbył się tu ważny dla historii dogmatu o łasce II synod w Orange (Concilium Arausicanum)Por. Breviarium Fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła (BF) 91-118, wyd. 3 poszerzone, I. Bokwa (red.), Poznań 2007 ISBN 978-83-7516-085-7; Denzinger-Schönmetzer, Enchiriodion Symbolorum (DS) 370-397. Synod ten sprostował błędy semipelagian odwołując się do nauczania św. Augustyna z Hippony.

W mieście znajduje się stacja kolejowa Gare d’Orange.

Miasta partnerskie

• Breda
• Diest
• Dillenburg
• Byblos
• Jarosław
• Kielce
• Rastatt
• Spoleto
• Vélez-Rubio
• Vyškov
• Weifang

• Źródło dany

Ken Akamatsu

– japoński rysownik. Jego największym sukcesem okazała się seria Love Hina, przy tworzeniu której inspirował się pracami Rumiko Takahashi. Wplótł do niej również część faktów autobiograficznych. Mimo natłoku pracy Akamatsu wybrał się w podróż dookoła świata , tworząc jednocześnie program komputerowy .

Twórczość

Dōjinshi

• AM 2

• AM 3
• AM 4
• Chun li
• Magic Knight Rayerth
• Street Sailor 2
• Street Sailor 2-turbo
• Key – Medal idol
• Nadeisko

Mangi

• Kids wydana w 1993 r. przez Comike – seria jednotomowa
• A.I. Love You (A・I が止まらない! A.I. ga tomaranai!) wydawana w 1994 – 1997 r. przez Koudansha – seria dziewięciotomowa
• Always my Santa! (いつだってMyサンタ! Itsudatte My Santa!) wydana w 1993 r. – seria jednotomowa
• Love Hina (ラブひな) wydana w 1997 – 2001 r. przez Shōnen – seria czternastotomowa
• Mahō Sensei Negima! (魔法先生ネギま!) aktualnie wydawana przez Shōnen
• Hito Natsu no Kids Game (ひと夏のKIDSゲーム Hito Natsu no KIDS Gēmu)
• Mao-chan (陸上防衛隊まおちゃん Rikujō Bōetai Mao-chan)

Anime

• Love Hina
• Love Hina – Christmas Special
• Love Hina – Spring Special
• Love Hina (TV)
• Love Hina Again
• Negima!: Magister Negi Magi
• Ground Defense Force! Mao-chan
• Itsudatte My Santa!

Tadeusz Kaube

Był synem Franciszka Kaube, właściciela kina Apollo w Grudziądzu dodatkowo Heleny spośród domu Kaja. Uczęszczał aż do szkoły powszechnej dodatkowo gimnazjum w Grudziądzu. W 1938 r. zdał tzw. małą maturę. Następny rozpoczął naukę na Wydziale Budownictwa Państwowej Szkoły Technicznej w Toruniu. Brał udział w szkoleniu w ramach Przysposobienia Wojskowego. Latem 1939 r. zaciągnął się jako ochotnik do kompanii junaków PW w Batalionie Obrony Narodowej "Świecie". W jego szeregach uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w obronie Grudziądza. Od 3 września brał udział wraz z oddziałami 16 Dywizji Piechoty w walkach odwrotowych z Niemcami. Podczas bitwy nad Bzurą jego kompania została włączona do spieszonego pododdziału marynarzy z Oddziału Wydzielonego Rzeki Wisły. Udało mu się przedostać do Warszawy, a po jej kapitulacji, powrócić na Pomorze. Początkowo przebywał u swojego szwagra rtm. Andrzeja Niedzielskiego, który wprowadził go w tajniki pracy konspiracyjnej. Powróciwszy do Grudziądza, w grudniu 1939 r. utworzył jedną z pierwszych pomorskich organizacji podziemnych o nazwie Rota, skupiającej uczniów miejscowych szkół. Stanął na czele jej Rady Okręgowej. Prowadził działalność werbunkowo-organizacyjną, czynił przygotowania do wydawania podziemnego biuletynu z wiadomościami pochodzącymi z nasłuchu radiowego. Prawdopodobnie od samego początku był inwigilowany przez konfidenta gestapo plut. Alfonsa Lipowskiego, którego poznał jeszcze w trakcie walk wrześniowych.

Niemcy nie chcieli go jednak na razie aresztować, licząc na szersze rozpoznanie polskiej konspiracji. W maju 1940 r. T. Kaube zorientował się, że jest śledzony i wyjechał do Warszawy, gdzie jednak zamieszkał w mieszkaniu podsuniętym mu przez A. Lipowskiego. 1 czerwca 1940 r. został ostatecznie aresztowany i przewieziony do siedziby gestapo w Grudziądzu. Podczas śledztwa był torturowany, ale nie załamał się. W dniach 9 – 17 września 1941 r. przed sądem wojennym odbył się jego proces, w wyniku którego skazano go na karę śmierci. Został zgilotynowany 20 stycznia 1942 r. w niemieckim więzieniu w Poznaniu.

Urszula Sipińska

Biogram

Wychowywała się na poznańskiej Wildzie co do jednego ze starszą siostrą Elżbietą a młodszym bratem Stanisławem. Muzyką zainteresowała się coraz w dzieciństwie. Ukończyła klasę fortepianu w Wielkopolskim Opracowanie naukowe Muzycznym dodatkowo Agenda Architektury Wnętrz PWSSP w Poznaniu. W czasie studiów współpracowała ze Studenckim Teatrem Nurt w Poznaniu.

Zadebiutowała w roku 1965 na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. W 1967 roku na V Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu wykonała utwór "Zapomniałam", którego była współkompozytorką. Piosenka stała się wielkim przebojem. W 1968 roku piosenkarka zdobyła I nagrodę za wykonanie piosenki "Po ten kwiat czerwony" podczas festiwalu sopockiego, a dwa lata później została uhonorowana na festiwalach zagranicznych w Szwajcarii i na Teneryfie. Jej pierwsza płyta długogrająca, zatytułowana Urszula Sipińska, została wydana w 1971 roku nakładem wydawnictwa Pronit. Rok później dzięki piosence "Bright Days Will Come" artystka zdobyła główną nagrodę na festiwalu w Meksyku, a w kraju popularnością cieszył się utwór "Jaka jesteś Mario", nagrodzony w Opolu. Obie piosenki trafiły na drugi album artystki, Bright Days Will Come, wydany w 1973 roku. Zawierał on także nagranie "To był świat w zupełnie starym stylu", które okazało się jednym z największych przebojów w repertuarze Sipińskiej.

W kolejnych latach Urszula Sipińska występowała z powodzeniem m.in. w Tokio i NRD. W roku 1975 światło dzienne ujrzał kolejny album, Zabaw się w mój świat, z przebojem "Komu weselne dzieci", do którego słowa napisała Agnieszka Osiecka. Piosenkarka zdobyła II nagrodę w Palma de Mallorca za utwór "Wołaniem wołam cię", a także nagrodę publiczności na kolejnym festiwalu w Opolu. Lansowała piosenki "Chłopak z drewna" i "Za wolno płynie czas". W roku 1980 ukazał się jej kolejny album, Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film, na który złożyły się dwa różne programy na oddzielnych stronach krążka. Rok później wydała płytę W podróży, utrzymaną w stylu country, z przebojami "Są takie dni w tygodniu" i "Chcę wyjechać na wieś". Występowała na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej GórzeXI Festiwal Piosenki Radzieckiej, Zielona Góra, 11-14 czerwca 1975, b.n.s..

W 1982 roku, podczas pobytu w Niemczech, piosenkarka uległa wypadkowi samochodowemu, który niemal zakończył się kalectwem. Wskutek tego, postanowiła wziąć dłuższą przerwę w karierze. W 1988 roku powróciła nagraniem "Mam cudownych rodziców", które stało się jej największym przebojem. Z tą piosenką wystąpiła na festiwalu w Opolu. Wydała album Nie zapomniałam…, na którym znalazł się jeszcze przebój "Gdzie ten świat 60-tych lat". Na przełomie lat 80. i 90. pożegnała się z estradą, zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami o zakończeniu kariery po skończeniu 40. roku życia. W 1992 roku wydała jedynie bożonarodzeniową płytę Białe święta.

Artystka powróciła do swojego wyuczonego zawodu architekta wnętrz i prowadzi własne studio architektoniczne w Poznaniu. Zaprojektowała m.in. wnętrze Collegium Polonicum w Słubicach, Centrum Prasowego Międzynarodowych Targów Poznańskich, a także licznych banków, supermarketów i hoteli. Napisała także dwie książ

Największe przeboje

• "Zapomniałam" (muz. Elżbieta i Urszula Sipińskie, sł. Inka Korniszewska)
• "Poziomki" (muz. Urszula Sipińska, sł. Inka Korniszewska)
• "Jaka jesteś Mario" (muz. Piotr Figiel, sł. Janusz Kondratowicz)




• "To był świat w zupełnie starym stylu" (muz. Piotr Figiel i Urszula Sipińska, sł. Janusz Kondratowicz)
• "Komu weselne dzieci" (muz. Katarzyna Gärtner, sł. Agnieszka Osiecka)
• "Chłopak z drewna" (muz. Urszula Sipińska, sł. Agnieszka Osiecka)
• "Pamiętam nas" (muz. Urszula Sipińska, sł. Andrzej Kuryło)
• "Są takie dni w tygodniu" (muz. Jerzy Konrad, sł. Andrzej Kuryło)
• "Chcę wyjechać na wieś" (muz. Wojciech Trzciński, Andrzej Kuryło)
• "Muzyk, muzyk" (muz. Andrzej Ellmann, sł. Agnieszka Osiecka)
• "Mam cudownych rodziców" (muz. Andrzej Ellmann, Jerzy Konrad, sł. Wojciech Młynarski)
• "Gdzie ten świat 60-tych lat" (muz. Urszula Sipińska, sł. Maria Truszewicz)
• "Szalala, zabawa trwa" (muz. Urszula Sipińska, sł. Urszula Sipińska, Andrzej Sobczak)

Dyskografia

Albumy studyjne

• 1971: Urszula Sipińska
• 1973: Bright Days Will Come
• 1975: Zabaw się w mój świat
• 1980: Są takie dni w tygodniu/Kolorowy film
• 1981: W podróży
• 1988: Nie zapomniałam…
• 1992: Białe święta

Kompilacje

• 1995: Zapomniałam…? The Best of Urszula Sipińska
• 1997: Antologia vol. 1
• 1997: Antologia vol. 2
• 1997: Antologia vol. 3 – Ballady
• 1999: Są takie dni w tygodniu – Złota kolekcja
• 2000: Przystanek mojej młodości
• 2003: Wołaniem wołam cię – Perły
• 2006: Nie zapomniałam… Platynowa kolekcja

Single

• 1971: "Razem z moim psem"/"Po prostu noc"
• 1971: "Nim zakwitnie tysiąc róż"/"Pojedziemy do Krakowa"
• 1972: "Urodzajny rok"/"Wiem, że w okienku"
• 1972: "Najlepiej wiosną"
• 1973: "Bright Days Will Come"/"The Memory"
• 1974: "Moja mama grała mi"/"Fortepian w rzece"
• 1974: "So weh’"/"Hab mich doch lieb"
• 1975: "Komu weselne dzieci"/"Zabaw się w mój świat"
• 1979: "Limit czasu, czyli czy nas jeszcze pamiętasz"/"Wypożyczalnia snów"
• 1979: "Pamiętam nas"/"Płynąć"
• 1980: "Trochę żal szalonych lat"/"Tamten walc"
• 1981: "Chcę wyjechać na wieś"/"Najcichsza pani"

Chris Brown (piosenkarz)

Christopher Maurice Brown (ur. 5 maja 1989 w Tappahannock w stanie Wirginia) – amerykański piosenkarz R&B.

Wstęp

Brown był bardzo przywiązany do muzyki swoich rodziców, słuchał Michaela Jacksona, Stevie Wondera. Muzyka ta miała duży wpływy na jego twórczość. Początkowo rapował, dopiero w wieku jedenastu lat zaczął śpiewać. Matka odkryła jego talent i zaczęła się kontaktować z producentami branży muzycznej. Z pomocą Scotta Storcha w 2005 powstał singel Run It!, który uplasował się na pierwszym miejscu US Billboard Charts. Storch jest także autorem większości utworów z albumu, który wyszedł na rynek w listopadzie 2005. W 2008 roku został uznany za najpopularniejszego artystę R&B przez telewizję BET, a na Kids Choice Awards za najlepszego wokalistę. Dzień po śmierci Michaela Jacksona, Chris Brown, The Game, P. Diddy, Usher, Boyz II Men, Mario Winans i Polow da Don nagrali piosenkę w hołdzie dla artysty, noszącą tytuł "Better on the other side".

Dyskografia

• Chris Brown (2005)

• Exclusive (2007)
• Graffiti (2009)
• F.A.M.E. (2011)
• Fortune (2012)
• X (2013)

Filmografia

• 2006 Życie na fali (The O.C.) jako Will Tutt (gościnnie)
• 2007 Krok do sławy (Stomp The Yard) jako Duron, brat głównego bohatera
• 2007 Te święta (This Christmas) jako Michael ‘Baby’ Whitfield
• 2008 Nie ma to jak hotel (The Suite Life of Zack and Cody) jako on sam
• 2010 Takers jako Jesse Attica
• 2010 Phenom
• 2012 Think Like A Man
• 2013 Battle of the year

Nagrody

• W 2008 był nominowany do Grammy w kategorii najlepszy występ z piosenką Kiss Kiss.
• W 2008 roku został uznany za najpopularniejszego piosenkarza muzyki R&B na gali BET Awards.
• W 2008 roku został uznany za najlepszego wokalistę na gali Kids Choice Awards.
• W 2008 roku został nominowany na gali MTV Movie Awards w kategorii ‘Przełomowa rola’ za ‘This Christmas’.
• W 2008 roku został uznany artystą roku, artystą pop/rock i artystą soul/r’n’b na gali American Music Awards.
• W 2009 roku został uznany najlepszym wokalistą roku na gali People’s Choice Awards.
• W 2010 roku został nominowany jako najlepszy piosenkarz R&B na gali BET Awards.
• W 2010 roku otrzymał nagrodę AOL Fandemonium za najlepszych fanów na gali BET Awards.
• W 2012 roku otrzymał nagrodę Grammy za najlepszy album R&B.
• W 2012 roku otrzymał nagrodę Billboard Music Awards za najlepszego artystę R&B.
• W 2012 roku otrzymał nagrodę BET Awards za najlepszego artystkę R&B oraz AOL Fendemonium za najlepszych fanów.
• W 2012 roku otrzymał nagrodę MTV Video Music Awards za najlepszy teledysk wokalisty (Turn up the music) oraz za najlepszą choreografię.